Nareszcie Phoenix stworzyłeś wątek, w którym można przeprowadzać ukochane przez nas (i mam nadzieje że nie tylko) filozoficzne rozmowy

Na początku chciałbym poruszyć temat związany z głosem naszego serca. Czy jest jakikolwiek sposób by odróżnić prawdziwe sygnały od nazwijmy to sobie "fałszywych alarmów"? I czy w naszym życiu zawsze powinniśmy kierować się tylko sercem; czy może racjonalne myślenie ma wziąć górę?

Paulo Coelho pisał:
"- Dlaczego mam zatem słuchać serca?
- Bo nie uciszysz go nigdy. I nawet gdybyś udawał, że nie słyszysz, o czym mówi, nadal będzie biło w twojej piersi i nie przestanie powtarzać tego, co myśli o życiu i o świecie."

Ja sam nie wiem co mam o tym myśleć. Znalazłem się jak to określiłeś w swego rodzaju dylemacie moralnym...
Z tego co wiem to ty Phoenix nie do końca zgadzasz się w tym przypadku z Coelho?

Gdybym nie znajdował się w takiej sytuacji w jakiej się znajduje to mając komuś doradzić: głos serca lub racjonalne myślenie bez wahania powiedziałbym głos serca. Jeszcze do początku tych wakacji prawie zawsze do tego się stosowałem. Ale teraz sam nie wiem czy warto słuchać serca bardziej od racjonalnych przesłanek.

"Nie ufaj swemu sercu, łaknie twej krwi."

Ach, gdyby można było wyciąć swoje serce, wrzucić do grubego worka, obwiązać setkami łańcuchów i zakopać 1000 metrów pod ziemią, by nie słyszeć jak każdego dnia wykrzykuje, żeby walczyć o spełnienie niemożliwych do spełnienia marzeń! Ale niestety technicznie jest to niemożliwe...

Phoenix napisał:

Staram się twardo stąpać po ziemi

Z tego co mi wiadomo Phoenix, to ty teraz szybujesz w obłokach...

Phoenix napisał:

Jak już pisałem wcześniej nie żałuję się rzeczy, które się zrobiło ale rzeczy, na których zrobienie nie mieliśmy odwagi...

Kiedyś zabrakło mi odwagi na zrobienie czegoś i był to błąd, na którym wiele się nauczyłem, i którego na szczęście nie powtórzyłem (i mam nadzieje że nie powtórzę). Odwaga to bardzo dużo, ale jednak nie wszystko. Pozwala nam ona na wyrażanie swoich uczuć, na głośne mówienie o swoich marzeniach, co sprawia, że pozostajemy w zgodzie z sobą. Ale odwaga niestety nie zawsze prowadzi nas drogą do szczęścia i radości...

I niech ta przesympatyczna wypowiedź Fallena (dzięki stary) będzie drogowskazem dla Ucha

edit: Fallen
służę uprzejmie

Pozdrawiam

Mimo wszystko, nadal sądzę, że serce z definicji 2 usytuowane jest w naszym umyśle, czy tego chcemy, czy nie. W tym przypadku umysł porównałbym do systemu operacyjnego, pod którym zainstalowane są różne programy, całkowicie zależne od niego, a serce jest jednym z nich.

Pozdrawiam.

Phoenix napisał:

Te "wyższe" instynkty rodzą się "w nas" - w naszym wnętrzu. Nie chcę użyć słowa dusza choć być może powinienem... Oczywiście możecie się ze mną nie zgodzić

Oczywiście że możemy...
Ale w tym przypadku zgadzam się z tobą i chcę przypomnieć "serce" z definicji drugiej: "głębia duszy".




Może spróbuje wam przybliżyć dokładniej moje zdanie na temat "pojedynku" mózg vs serce.
Otóż, uważam, że w mózgu powstają emocje i wrażenia, ale tylko te, które jesteśmy w stanie ogarnąć naszymi zmysłami. Możemy odczuwać zachwyt oglądając mieniący się pięknymi kolorami zachód słońca, możemy zachwycać się cudownym zapachem róży... Ale czy tę niezwykłą siłę, zwaną przez wielu miłością, możemy powąchać, dotknąć, zobaczyć, usłyszeć...? Nie. A mimo to czujemy ją całym sobą, czujemy ją nogą, brzuchem, uchem, sercem... - jakkolwiek to nazywamy. Ale mózg nie ma z tym nic wspólnego, no może z wyjątkiem tego, że próbuje to wszystko w nieudolny sposób zrozumieć.

Phoenix napisał:

To (chyba) prawda, że znaczna większość naszych uczuć rodzi się w mózgu... (...) To racja, że myśli i wnioski rodzą się w naszej głowie.

Nie zgadzam się, że uczucia rodzą się w naszej głowie. Są to jak już odczucia, wrażenia, emocje i jak powiedziałeś myśli i wnioski.

Phoenix napisał:

Myślę, że serce jest tylko symbolem miłości i uczuć człowieka - niekoniecznie jest to prawdą. Tutaj akurat uważam, że Ucho myli się tak wyolbrzymiając jego (serca) rolę i znaczenie.

Serce jest tym, czym my chcemy żeby było. Ja pojmuję je jako serce z definicji drugiej. I uważam, że w tym przypadku nie wyolbrzymiam jego roli.

Co wy na to?

Ostatnio edytowany przez Ucho (2007-08-02 21:30:53)

Posłuchajcie przez moment wielkiego Dona S. Corleone:

"Z góry dziękuję za Waszą uwagę. Jestem. Przychodzę na forum, po długiej nieobecności. Niestety sytuacja Rodziny nie pozwalała mi, abym mógł tutaj przebywać. Powiedzmy sobie szczerze - było to zbyt niebezpieczne. Ale jestem. Przychodzę i czytam, to, co wypracowaliście za ten czas. Prawdę mówiąc, szybko się tym znudziłem. Nic się nie zmieniło od tamtego czasu. Tomasz ciągle próbuje poruszać tematy fizyczno-erotyczne, wciągając do tego mojego następcę. Tomaszu! Ty jesteś prawie jak Rodzina, ale proszę Cię, nigdy więcej nie wyjawiaj przy osobach spoza Rodziny, co myślisz. Wiesz, ile tu kretów przychodzi. Powiem jeszcze więcej. Ta cała Wasza dyskusja, to jedno wielkie "gówno". Próbujecie powiedzieć coś, co znamy od wieków. Nie ma u Was konfrontacji, bo się ze wszystkim zgadzacie. To jest strata czasu! Przepraszam Was, że się tak unoszę. Jednak mimo tego chciałbym Wam złożyć propozycje nie do odrzucenia. Niestety, jak już wcześniej zaznaczyłem, zbyt wielu kretów się tutaj pląta i powiem Wam o tym na osobności. I proszę Was - nie komentujcie wypowiedzi zapomnianego już Dona S. Corleone. Dziękuje jeszcze raz Wam, bracia."