Mam kilka tytułów do polecenia. Choćby Breaveheart jest genialny, czy The Untouchables przynajmniej równie dobry(jak dla mnie ;]). Choć moje ulubione filmy to FF:Advent Children i Pitch Black Godny polecenia jest również The Covenant ;]
PS. Qba, mam przynieść Ci kolejne płyty DB?

Wczoraj oglądałem "różową panterę" (film ). Mnie się podobał . Uważam, że jest godny polecenia, ale to tylko moje skromne zdanie .

Pozdrawiam.

Zgadzam się. Film na prawdę robi wrażenie. Moim i nie tylko moim zdaniem jest on świetną kampanią antynarkotykową.

Mogę jeszcze polecić film "Prophercy" ("Armia Boga"). Mnie się bardzo podobał .

Pozdrawiam.

Prophercy o ile się nie mylę to thriller. Ludzie, oraz dobre i złe aniołki w roli głównej .

Pozdrawiam.

i tu cię dżodżo zaskoczę... ten cały asterix i wikingowie to kicha... w sumie idą chyba w 100% na komercję... stare części są o niebo lepsze... zrobili z tego takie kino do bólu familijne, a mnie ten klimat nie odpowiada...
najwyższy czas wracać do animy... nieudany skok w bok...

ale dzięki za film...

o takim czymś w życiu nie słyszałem. Kojarzę "Full Metal Alcemist", co prawda też nie oglądałem, ale sądząc po recenzjach, to jest jak najbardziej godna uwagi... jeśli ktoś ma czas

popieram. infiltracja to wymagające kino, dla rozumującego widza. profesjonalnie przygotowany, ze świetną fabułą, która do ostatniej minuty trzyma nas w napięciu. z jednej strony majstersztyk sensacyjny, z drugiej zaś świetne widowisko psychologiczne. polecam wszystkim wielbicielom nieco "wyższego" kina.

jeśli chodzi o mnie. widziałem ostatnio Prestiż - świetna opowieść o dwóch rywalizujących ze sobą iluzjonistów. świetnie poprowadzona fabuła i kreacje aktorskie sprawiają, że film staje się niezapomnianym widowiskiem.

Publika przyzwyczajona do hollywoodzkich uproszczeń i łopatologii, zapewne będzie miała z tym filmem problem. Niby baśń, a jednak jakaś taka nie-cukierkowa, mroczna, dziwna i niejednoznaczna. Z kolei jakiś inny inteligent, w którymś temacie narzeka na to, że jak na horror mało brutalności. Film wszak nie odpowiada gustom kogoś, kto za horror uznaje potworki typu "Resident Evil" czy "Blade" i nie kojarzy za bardzo innych dzieł tego gatunku. Ale każdy, kto oczekiwał czegoś więcej, niż przeciętny pożeracz prażonej kukurydzy, nie powinien być zawiedziony. Pomysł niby nienowy, bo poruszający temat wyobraźni dziecka i ucieczki w wyimaginowany świat fantazji. A jednak ujęcie tego tematu niezwykle ciekawe i rzadkie w zalewie głupoty jakim jest współczesne kino. Ktoś wspominał trafnie o inspiracjach mitologią grecką i twórczością braci Grimm. Nie wiem, czy przeciętny nastoletni widz ma jeszcze w ogóle pojęcie o czym mowa, ale warto wiedzieć, że baśń nie zawsze musi być czymś infantylnym i że nie wszystko ma swoje źródła w amerykańskiej papce... Inspiracje tego filmu to właśnie coś dziś już praktycznie zapomnianego - świat fantazji, który nie jest słodki, mdły i płytki, ale mający mówić coś o naszej rzeczywistości, będący jej odbiciem, jej krzywym zwierciadłem. Dlatego świat baśni nie jest tu wcale ucieczką, schronieniem przed rzeczywistością (tak byłoby najprościej). On też jest ponury, też bywa brutalny, też roi się od stworzeń okrutnych i niebezpiecznych, tak jak ludzie. Del Toro podkreśla tą zależność obu światów ich ciągłym przenikaniem się, bliskością, namacalną obecnością jednego w drugim (stąd też zastosowanie raczej tradycyjnych, bardziej realistycznych metod i trików, niż komputerów, co daje o niebo lepszy efekt).
Dla mnie film ten jest przede wszystkim opowieścią o dojrzewaniu - nie tylko o dorastaniu dziecka, ale w szerszym kontekście - o zaprzestaniu ucieczki i zmierzeniu się z trudną rzeczywistością. Ofelia z początku filmu to naiwna dziewczyna, która sądzi, że znajdzie azyl przed wrogością i brutalnością świata w wyimaginowanej rzeczywistości z baśni. Tam jednak też nie jest łatwo. Okazuje się, że może być podobnie jak w życiu - trzeba stawiać czoło przeszkodom, być gotowym na zło i niesprawiedliwość, podejmować decyzje i płacić za swoje błędy. Ofelia w końcu zdaje sobie sprawę, co powinna uczynić - w finale wyrzeka się bycia księżniczką swego wyimaginowanego, zaczarowanego świata, bo pragnie chronić swojego braciszka. Wybiera poświęcenie. Decyzja ta była trudniejsza, ale właściwa. Nie ma tu fałszywej nuty polukrowanego happy endu. Triumf dobra jest naznaczony cierpieniem i tragedią. Ale jest to wezwanie, by nie zagubić najważniejszych wartości w otaczającym człowieka szaleństwie. Bo choć decyzja Ofelii kosztowała ją wiele, wygrała w sensie moralnym - takie jest znaczenie ostatnich scen w baśniowym królestwie i kończącego film symbolicznego ujęcia. Piękny i mądry film.

Ostatnio edytowany przez Phoenix (2007-04-11 09:24:01)