Zaufanie jest najważniejszą rzeczą w budowaniu jakiegokolwiek związku. Bez niego nie da się przyjaźnić a tym bardziej kochać drugiej osoby. Sprawdzanie zaufania jakiejś osoby jest może najlepszym wyjściem ale wtedy upewniamy sie czy ta druga osoba nam ufa i czy warto jej ufać. Jeżeli raz nas ktoś zawiedzie komu ufaliśmy nie jest łatwo zaufać drugi raz. Czasami po prostu nie warto . Tak naprawdę spotykamy w życiu niezbyt wiele osób którym możemy sie zwierzyć ze swoich smutków czy radości. No ale nic na to niestety nie możemy poradzić. Tak już musi być.

Zgadzam się w całości. To jest bardzo dziwne zjawisko, spotykamy kogoś i w tym momencie wiemy czy ufamy mu, czy wręcz przeciwnie. Nawet nie jesteśmy w stanie nad tym panować. Ciekaw jestem jakie to ma podłoże psychologiczne.

Pozdrawiam.

Co w tym takiego śmiesznego? Z tym zaufaniem to tak jak z miłościa od pierwszego wejrzenia. Nie uwierzysz dopóki nie doświadczysz .

ja wierzee, a nawet doświadczyłem...
Mówi się, ze człowieko możemy poznać tylko w ciągu pierwszych 5sek rozmowy..... przez gesty, zachowanie, słowa, mimike itd......potem zaczynamy udawać i nie jestesmy sobą ale swoimi "przedstawicielami".....

"przedstawicielami" czyli czyli osobami którymi chcielibyście być a nie jesteście. Po prostu dopasowywujemy sie do rozmówcy. Mało kto dziś zachowuje sie tak jak powinien tzn nie udając

No może chodzi o instynkt samozachowawczy . Przemyśl to. Na przykład nie powiemy dziewczynie, że nam na niej zależy, bo boimy się wyśmiania, niezrozumienia - odrzucenia. Nikt dobrowolnie nie sprawi sobie takiego mycia głowy. Dobrze, że istnieją takie blokady - przynajmniej wiemy, kiedy coś jest na miejscu a kiedy przeginamy. To się chyba nazywa instynkt - instynkt samozachowawczy .

Myśleć trzeźwo to my nie potrafimy po 6 piwach i winie a nie przez instynkt samozachowawczy. To nasz naturalny mechanizm obronny...
Ale racja - gdyby instynkt samozachowawczy działał jak należy przed lekcjami polskiego zwiewalibyśmy ze szkoły i kryli gdzieś nad Sołą (Pozdrowienia dla Pani Profesor )